Rybiński Czesław Ludwik (1872–1928), inżynier, generał brygady WP. Ur. 1 XI w Dobrzelinie, pow. Kutno, był synem Bronisława, uczestnika powstania 1863 r., i Joanny z Neygardtów.
Do szkoły realnej uczęszczał R. w Łowiczu, następnie w Skopinie w gub. riazańskiej. Po jej ukończeniu wstąpił w r. 1892 do wojska rosyjskiego i służył w 32. pp. W r. 1894 ukończył dwuletni kurs Junkierskiej Szkoły Piechoty w Kijowie, został podporucznikiem i służył w 7. p. grenadierów. Do stopnia porucznika awansował w r. 1898. W t. r. został przeniesiony do 9. p. strzelców, w którym pełnił obowiązki: dowódcy 5 kompanii, adiutanta batalionu i pułku, kwatermistrza pułku. W r. 1900 brał udział w ekspedycji rosyjskiej w zwalczaniu powstania bokserów w Chinach. W r. 1902 przydzielony do Głównego Zarządu Inżynierii Wojskowej, służył w 1. batalionie saperów jako dowódca szkoły podoficerskiej, następnie dowódca 1. kompanii saperów. W t. r. awansował do stopnia podkapitana. W l. 1903–6 był słuchaczem Mikołajowskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu, którą ukończył z drugą lokatą. Do stopnia kapitana awansował w r. 1905. Jako inżynier wojskowy służył w Nadamurskim Okręgu Wojennym, gdzie był przydzielony do Zarządu Budowy Twierdzy Władywostok, pełnił tu funkcje: kierownika robót fortyfikacyjnych, oficera sztabowego do zleceń, kierownika działu budownictwa. We Władywostoku brał udział w pracach tamtejszej Polonii. W r. 1907 założył Tow. Dobroczynności, którego rzeczywistym celem była działalność niepodległościowa. W r. 1913 przeniesiono go do Chabarowska. Do stopnia podpułkownika awansował w r. 1914.
W okresie pierwszej wojny światowej R. przebywał na froncie kaukaskim, gdzie był szefem inżynierii IV korpusu kaukaskiego, dowódcą batalionu saperów twierdzy Kars, szefem inżynierii twierdzy Erzerum. Do stopnia pułkownika awansował w r. 1917. Po rewolucji lutowej w Rosji był wiceprezesem Związku Wojskowych Polaków w Erzerum. W grudniu 1917 wyjechał na urlop do Odessy, skąd już nie wrócił na front kaukaski. W Odessie wstąpił do Związku Wojskowych Polaków, został członkiem Komisji Wojskowej, następnie szefem wydziału organizacyjnego i szefem sztabu Dowództwa Oddziałów Polskich w Odessie. Po likwidacji oddziałów odeskich w kwietniu 1918 organizował uzupełnienie dla I i II Korpusu Polskiego, następnie prowadził akcję konspiracyjną w Odessie jako wiceprezes, potem prezes Związku Wojskowych Polaków Okręgu Odeskiego. W końcu maja 1918 został wyznaczony na komendanta Organizacji Werbunkowo-Agitacyjnej rejonu odeskiego; podjął wówczas energiczne działania w sprawie organizacji oddziałów wojskowych złożonych przeważnie z Polaków – żołnierzy armii austriackiej powracających do kraju. Na początku listopada 1918 objął dowództwo nad oddziałami wojskowymi zbierającymi się w okolicach Płoskirowa. Na czele tych oddziałów zwanych grupą jego imienia (później Oddziałem Mikulinieckim) zamierzał przebić się do Lwowa. Stoczył parę zwycięskich potyczek z Ukraińcami, pod Mikulińcami został przez przeważające ich siły rozbity. Nie chcąc skapitulować przebił się przez okrążenie w nocy 27 XI 1918 z garstką oficerów i szeregowców, lecz następnego dnia został znów otoczony, rozbrojony i wzięty do niewoli, w której przebywał do 4 VI 1919, tj. do zajęcia Buczacza przez oddziały polskie.
W WP służył R. od 6 VI 1919 na stanowisku szefa wydziału inżynierii w Inspektoracie Inżynierii i Saperów Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.). W dn. 20 II 1920 został zastępcą szefa Dep. II Wojsk Technicznych MSWojsk. Kierownikiem grupy fortyfikacyjnej na odcinku Brześć nad Bugiem – Grajewo był od 25 VII 1920, a od 8 VIII t. r. pełnił funkcję polowego szefa Inżynierii i Saperów Naczelnego Dowództwa WP oraz kierownika robót fortyfikacyjnych obrony Warszawy. Do stopnia generała brygady awansował w r. 1920. W dn. 22 IX t. r. ponownie objął stanowisko zastępcy szefa Dep. II Wojsk Technicznych MSWojsk. Szefem Dep. VI Wojsk Technicznych MSWojsk. został mianowany 10 VIII 1921. Józef Piłsudski w swoich opiniach o generałach z grudnia 1922 zaliczył R-ego do tej grupy generałów brygady, których uważał «za zawalidrogi» w armii «przeszkadzających wysunięciu na ich miejsce sił młodszych i zdatniejszych do pracy». Stanowisko szefa Dep. VI Wojsk Technicznych R. zajmował do marca 1924, następnie był członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dn. 1 V 1925 na własną prośbę przeszedł w stan spoczynku. Na emeryturze był prezesem Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej «Osiedle Wojskowe» oraz prezesem Oddziału Warszawskiego Ligi Morskiej i Rzecznej. Zmarł na nowotwór płuc 1 X 1928 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m. in.: Krzyżem Orderu Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości (pośmiertnie), Krzyżem Orderu Polonia Restituta 3 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz odznaczeniami zagranicznymi.
W małżeństwie (od r. 1901) z Eugenią z Kolankowskich, córką admirała marynarki rosyjskiej, R. miał dwie córki: Zofię (1902–1987), zamężną Żyrkiewiczową, i Janinę (ur. 1906), zamężną Sadkowską, oraz syna Bronisława (1905 – koniec 1939), kapitana WP zamordowanego w więzieniu w Czernihowie na Ukrainie.
Enc. Wojsk., VII; Kryska-Karski – Żurakowski, Generałowie; Rocznik Oficerski, W. 1923, 1924; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 436–43; Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 1 s. 331, 334; Deruga A., Polityka wschodnia Polski wobec ziem Litwy, Białorusi i Ukrainy (1918–1919), W. 1969; Lipiński W., Walka zbrojna o niepodległość Polski 1905–1918, W. 1931 (fot.); Nałęcz T., Polska Organizacja Wojskowa 1914–1918, Wr. 1984; Stawecki P., Polityka wojskowa Polski 1921–1926, W. 1981; Woszczyński B., Ministerstwo Spraw Wojskowych 1918–1921, W. 1972; – Dobrowolski B. (Barski), W żołnierce i konspiracji. Notatki z ocalałych szpargałów, W. 1939; – „Kur. Warsz.” 1928 nr 274; „Polska Zbrojna” 1928 nr 275–7; – CAW: Akta personalne R-6016; – Mater. Red. PSB: Informacje córki, Zofii Żyrkiewiczowej; – Informacje córki, Janiny Sadkowskiej.
Mieczysław Cieplewicz